Parkeren.
Ik voel weerstand. Waarom zou ik in vredesnaam parkeren.
Parkeren is stilstaan, is stoppen. Ik wil niet stilstaan en ik wil niet stoppen.
Ik wil gaan. Nee ik wil niet gaan, ik wil vooruit. Parkeren is blijkbaar niet
vooruit. Parkeren is blijkbaar stilstaan. Geen vooruitgang.

Wat als ik parkeren niet zie als stilstaan, maar als stilstaan bij…..

Als ik stilsta bij, voel, kijk en zie. Wat doet parkeren dan?

Dan zie ik de vooruitgang die heb gemaakt, de route die ik heb afgelegd,
de afslagen die ik heb genomen of heb laten liggen. De afstand die ik reeds
heb afgelegd, ook al is de bestemming nog niet bereikt.

Als ik stilsta bij, dan voel ik de vermoeidheid van de reis die ik heb afgelegd
met mijn onzekerheden, mijn faalangst, mijn vertrouwen, het leren loslaten.
Als ik stilsta bij wat ik al afgelegd heb, voel ik me moe en voldaan. Moe en
voldaan over wat ik al achter me heb gelaten.

Als ik stilsta bij en dit alles binnen laat komen, komt er naast de vermoeidheid
ook rust. Rust en ruimte om te kijken of de route nog klopt naar mijn bestemming?
Of is de bestemming gewijzigd, kent de route voor me obstakels? Hoe ver ben
ik nog van mijn bestemming verwijderd? Of….. is de reis naar de bestemming
belangrijker dan de bestemming ansich?

“Accepteren van wat jou gebeurt,
is het besef van jouw leren.

Accepteren van wat jij creëert,
is het besef van jouw vrijheid.”

One Comment

  • De heer WordPress

    Hallo, dit is een reactie.
    Reacties verwijderen kan door in te loggen en de reacties op de berichten te bekijken. Je hebt daar de mogelijkheid om reacties te bewerken of te verwijderen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *